งานมาหา หรือ ไปหางาน สำหรับคนเอกซเรย์

     ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ ถ้าผมจะบอกคุณว่าผมไม่เคยตกงานเลยในชีวิต ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าการที่ต้องออกไปต่อสู้เพื่อให้ได้ตำแหน่งงานมันเป็นยังไง เฮ้ๆๆๆ อย่าเพิ่งหมั่นไส้กันนะครับ คุณลองไปถามนักรังสีเทคนิคคนอื่นๆดูก็ได้นะครับ ว่ามีอัตราการว่างงานของคนที่ทำอาชีพนี้อยู่มากน้อยขนาดไหน

     ยิ่งปัจจุบันที่งานรังสีเทคนิคพัฒนาไปไกลมาก ยิ่งมีความต้องการบุคคลากรที่มีความรู้ความชำนาญ
ในการทำงานเพิ่มมากขึ้น จำนวนบุคคลากรที่มีอยู่ทั่วประเทศก็มีอยู่กระหยิบมือ เมื่อเทียบกับผูป่วยที่มีแต่จะเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วภายใต้นโยบายซื้อเสียงทางอ้อมของรัฐบาลแทบทุกชุดของสยามประเทศ แม้ว่าเราจะมีจำนวนสถาบันการศึกษาเพิ่มขึ้นแต่ก็ยังไม่สามารถชดเชยช่องว่างระหว่างปริมาณผู้ป่วย กับจำนวนเจ้าหน้าที่(ที่ปฏิบัติงานได้จริงนะครับ)

     ผมถึงกล้าบอกว่าคนทำงานด้านนี้โดยทั่วไปไม่น่าใช้เวลาหางานทำเกิน 1 เดือนแต่ก็อีกนั่นแหล่ะ หากจะให้ตรงตามสเปคที่ต้องการก็ต้องใช้เวลานิดหน่อย ที่พูดมาไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีใครตกงานนะครับ มันขึ้นอยู่กับปัจจัยแวดล้อมอื่นๆด้วย แต่ด้วยความพิกลพิการของ Demand และ Supply ทำให้พวกเราได้ประโยชน์กลายๆ ในเรื่องที่ไม่ต้องเสียเวลามากเกินไปในการทำวิจัยเรื่องฝุ่น

    แต่ถึงกระนั้นผมเองก็รู้สึกแปลกใจไม่น้อย ที่เห็นน้องๆบางคนเปลี่ยนที่ทำงานกันเป็นว่าเล่น เอ..งานมันหาง่ายขนาดนั้นเชียวหรือ ที่พูดไม่ได้จะตำหนิใคร เพราะสาเหตุมันมีมากมายและบางอย่างเราก็ควบคุมไม่ได้(หมอ หัวหน้า ผู้บริหาร ระบบงาน เมีย เป็นต้น)  เมื่อมีน้องๆโทรมาปรึกษาเรื่องย้ายงาน ผมมักจะบอกกับน้องๆให้อดทนไว้ก่อน ค่อยๆคิด ค่อยๆตัดสินใจ ระงับอารมณ์ไว้ก่อน แต่ถ้ามันไม่ work จริงๆ ผมก็จะให้น้องเขาลาออกให้เป็นเรื่องเป็นราวตามระเบียบข้อบังคับของโรงพยาบาล ตรงนี้หลายคนมองข้ามไปจนส่งผลเสียต่อตนเองภายหลัง อยากออกก็ออกมันดื้อๆ อันนี้ไม่แนะนำไม่ว่าจะมีเรื่องบาดหมางกันอย่างไรก็ตาม ต้องทำให้มันถูกต้องแม้จะฝืนใจแค่ไหนก็เถอะนะ เพื่อประโยชน์ในระยะยาวของตัวเราเอง สังคมของพวกเรามันได้กว้างมากนักหรอก เรื่องแบบนี้แป๊บเดียวก็รู้กันทั้งเมืองแล้ว

    คำขวัญวันนี้ "ชีวิตเรามันสั้นเกินกว่าจะเสียเวลากับหัวหน้าห่วยๆ" (หวังว่าพรุ่งนี้คงไม่มีใครเอามาวางไว้ที่โต๊ะทำงานของผมนะครับ)