ปัญหาจากโครงการรถคันแรก

     อ่านชื่อหัวข้อแล้วอย่าเพิ่งคิดว่าวันนี้ผมจะพูดเรื่องการเมืองนะครับ ผมจะเล่าถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในหน่วยงาน และบางทีอาจจะเกิดขึ้นในหลายๆที่เช่นกัน

     หลังจากมีโครงการรถคันแรกออกมา พบว่ามีเจ้าหน้าที่ในโรงพยาบาลเข้าร่วมโครงการกันเป็นจำนวนมาก แม้แต่น้องๆที่เพิ่งจบการศึกษา ยังไม่ทันมีเงินเก็บอะไร ก็เอากับเขาด้วย ผมเองก็ไม่ว่าอะไร สุดแท้แต่กำลังของใครจะจัดการชีวิตของตัวเอง


     แต่ทีนี้มันมีปัญหาตรงที่ น้องๆที่ออกรถกันใหม่ ส่วนใหญ่ยังไม่มีเงินสำรอง เมื่อต้องการเงินมาส่งงวดรถ ทางออกของเจ้าหน้าที่โรงพยาบาลก็ไม่พ้นต้องขึ้นเวรหนักขึ้น บางคนต้องไปทำ Part time ที่โรงพยาบาลอื่น หลายๆคนขึ้นเวร เช้า-บ่าย-ดึก ต่อกันหลายๆวัน ผมเองก็โดนน้องๆขอให้จัดเวรให้น้องขึ้นกันมากๆหน่อย เพราะต้องการใช้เงิน

     พอเจ้าหน้าที่พากันขึ้นเวรควบกันอย่างสนุกสนาน ก็ไม่พ้นตามมาด้วยปัญหา Human Error กันกระจาย พนักงานอยู่ในสภาพซอมบี้กันเต็มไปหมด โดยเฉพาะช่วงบ่ายๆนี่ มีปัญหาเกี่ยวกับการเอกซเรย์ผิดคำสั่ง หรือปัญหาฟิล์มเสียเยอะมาก

     ผมเองก็รู้สึกเห็นใจน้องๆอยู่เหมือนกัน แต่เราก็ต้องเข้าใจว่างานของเรามันสำคัญต่อชีวิตคน ถ้าเราอยู่ในสภาพไม่พร้อม ผลเสียยังไงก็ตกอยู่กับผู้ป่วย ซึ่งผมก็ได้คุยกับน้องๆแล้วถึงเรื่องนี้ ก็ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงต่อไป เพราะบางคนยังสอบใบประกอบโรคศิลป์ไม่ผ่าน น่าจะใช้เวลาว่างทบทวนความรู้ และฝึกฝนความชำนาญในงานให้มากขึ้น การขึ้นเวรเยอะๆในขณะที่ร่างกายไม่พร้อม มันไม่ได้สร้างทักษะอะไรให้เรามากนักหรอก เพราะสมองมันไม่สามารถบันทึกอะไรลงไปในหน่วยความจำได้ มีแต่จะทำให้เบลอมากขึ้นกว่าเดิม

     ปัญหานี้ไม่ได้มีแค่ที่แผนกผมที่เดียวนะครับ เท่าที่ฟังจากหัวหน้าแผนกอื่นๆก็เป็นเหมือนกันครับ บางทีไม่ได้จัดเวรให้ขึ้น ก็ยังอุตส่าห์ไปขายเวรนอกรอบกันได้อีก (ขายเวรนอกรอบ คือ การขายเวรโดยตกลงกันเอง แล้วลงชื่อขึ้นเวรตามตารางเวร แต่คนทำงานจริงๆเป็นอีกคนหนึ่ง) เนื่องจากมีรุ่นพีๆหลายคนขี้เกียจขึ้นเวรก็เลยขายให้น้องซะเลย ปัญหามันเลยมีต่อเนื่องไม่หยุดซักที

     ผมไม่โทษนโยบายรถคันแรกนี้หรอก เข้าใจว่าน่าจะปรารถนาดี แต่คนเอามาใช้นี่สิ ไปทำให้เกิดปัญหา ทุกวันนี้หาที่จอดรถยากมาก เพราะน้องๆจบใหม่ทุกคนมีรถยนต์ใช้ ชาวบ้านก็มีรถใช้เยอะขึ้น ไม่รู้ว่ามันจะดีหรือไม่ดี แต่เกิดเป็นคนไทยคงต้องทนอย่างเดียวละครับ